28 Kasım Perşembe, 2019 Üç yıl önce gözü pek Tiyatro Menajerim Mel Kenyon ile Ulusal Tiyatro’daki ilk toplantıma gittim. Katy Rudd ve Joel Horwood’la sahne arkasındaki bir ofiste tanıştım. Katy bir yönetmen, Joel bir yazardı. Yolun Sonundaki Okyanus romanımı tiyatroya uyarlamak istediler. Bir oyun yapmak istediler. Onları gerçekten sevdim ve kitaptaki doğru şeylere cevap vermiş
Okumaya Devam Et
Garip bir yıl oldu. Sadece birkaç kez blog yazdım, çünkü çoğunlukla, Kıyamet Gösterisi’nin gelişimi hariç hakkında yazacak başka bir şeyim yoktu. Çekim bölümünü daha çok Mart ayında tamamladık ve o zamandan beri yaptığımız her şey “post prodüksiyon” olarak devam etti. Yani bizim, (bu blogda “biz” derken yönetmen Douglas Mackinnon ve kendimi kastediyor olacağım) altı bölümü
Okumaya Devam Et
Nisan’da arkadaşım Gene Wolfe vefat ettiğinde blo yazmayı durdurmuştum. Gene vearkadaşlığımız hakkında bir blog yazmak istedim. Bu beni derinden yaraladı. Bu yüzden blog yazmayı bıraktım. Gene hakkında yazmamışken Kıyamet Gösterisi’nin televizyonda yayınlanması gibi olaylar hakkında yazı yazmak konusunda kötü hissettim. Onu hala özlüyorum ve son birkaç aydır, genellikle seyahat ederken yaptığım gibi kartpostal gönderesim geliyor.
Okumaya Devam Et
1983 kışında ailemin evinde yalnızdım. Onlar bile orada değildi. Neredeyse 23 yaşındaydım ve kimsenin satın almak, hatta okumak istemediği şeyler yazıyordum ve gerçekten çok yalnız hissediyordum. 1984’ün başında Edgware’de tek odalı bir eve taşınmak üzereydim. Bir arkadaşa en yakın şey BBC Radio 4’dü. (Cold Comfort Farm’ın sesli kitap versiyonunudinlediğimi hatırlıyorum. Ayrıca, The Archers’ı, amaçlarını ve
Okumaya Devam Et
Ulusal Tiyatro’da gerçekleşen Yolun Sonundaki Okyanus’un basın gecesi harikaydı. Ayrıca duygusal olarak yorucuydu. Her ikisi de çok ağlayan iki kadın arasında oturdum ve gözyaşları defterinin üzerine sıçramaya başlayana kadar iyi olan bir eleştirmen de onların yanındaydı. Çok üzücü değildi, daha çok, sizi tam can damarınızdan vuruyordu. Yorumlar beş yıldız ve dört yıldızdı. Şöyle diyorlar: Neil
Okumaya Devam Et
Avustralya’dayım. BuradaYeni Yıl arifesi ve dünya yanıyor. Ya da en azından Avustralya’nın bir kısmı. Woodford’da festivalde olmalıydım amaDeğilim. Melbourne’dayım, grip ve bronşitim, iyileşmeye çalışıyorum. En son üç yıl önce Queensland’e inip Woodford festivaline giderken bu şekilde hastalanmıştım. Onu da hasta olduğum için kaçırmıştım. Aslında uzun mesafeli uçak uçuşlarında iyi olmadığımdan şüphelenmeye başladım. Burada pek çok
Okumaya Devam Et
Şarkıları mırıldanmak gibi garip bir alışkanlığım var, sonrasında, içinde olduğum durumla bir ilgisi olduğunu anlıyorum. Bunu ilk kez, gençken Paris metrosunda kaybolmuş bir şekilde Beatles’ın ‘Help’ şarkısını söylerken farkettim. Bu günlerde, ” televizyondan gelen adam trene yürüdü, acaba bu sefer kime gününü gösterecek…”ve sonradan farkettim ki, Elvis Costello’nun “Waiting For the End Of the World”
Okumaya Devam Et
